|
Ceglany zamek, położony na kępie otoczonej wałem, został wzniesiony w stylu gotyckim w latach 1434-49 przez biskupa kujawskiego Władysława Oporowskiego, późniejszego arcybiskupa gnieźnieńskiego. Zaczątkiem zespołu zamkowego była północno-zachodnia rycerska wieża mieszkalna, wzniesiona na początku XV w. na sztucznej wyspie, usypanej pośrodku jednej z odnogi rzeki Słudwi. Ze względu na podmokłe podłoże, mury rycerskiej warowni usytuowane zostały na głębokich, siedmiometrowych fundamentach. Z czasem dobudowano wieżę na planie prostokąta oraz południowo-wschodnią wieżę mieszkalną, którą później włączono do domu mieszkalnego, a także półkolistą basztę flankującą z kaplicą na pierwszym piętrze. Zabudowa skupia się wokół czworobocznego brukowanego dziedzińca. Poszczególne elementy zamku łączy mur obronny z krenelażami. W czasie „potopu” zamek został podpalony razem z miejscowym klasztorem paulinów i częścią miasteczka. W XVII odrestaurowano obiekt, ale częściowo w stylu renesansowym. Zamek wielokrotnie zmieniał właścicieli - najpierw dziedzictwo przejęła rodzina Tarnowskich, później Sołłohubów, Korzeniowskich, Pociejów, Oborskich, Orsettich i Karskich. W XIX wieku otrzymał neogotycki wystrój zewnętrzny i został otoczony parkiem. Do 1945r. był zamieszkiwany W latach 1962-1965 przeprowadzono gruntowny remont z częściową rekonstrukcją, mającą na celu usunięcie dziewiętnastowiecznych przeróbek. Dlatego też mimo wielu przebudów dokonanych w XVII, XVIII i XIX w. nastąpiły tylko niewielkie zmiany. Pozostały po nich renesansowe polichromowane stropy z XVII, barokowe otwory okienne na piętrze, klasycystyczne sztukaterie. Z około 1840 pochodzi przybudówka na dziedzińcu, tzw. “Kredens” oraz neogotycki portal bramy wjazdowej i taras przed mostem. Zamek otacza krajobrazowy park założony w pierwszej połowie XIX w. Przywrócono pierwotną sylwetkę dachów i ganek komunikacyjny domu mieszkalnego. Spod tynków odsłonięto gotyckie portale.
|
