Przykład: blues

Weźmy na przykład prostego bluesa, w tonacji F-dur.

$\mid$ F	$\mid$ F	$\mid$ F	$\mid$ F	$\mid$
$\mid$ B$\flat$	$\mid$ B$\flat$	$\mid$ F	$\mid$ F	$\mid$
$\mid$ C	$\mid$ C	$\mid$ F	$\mid$ F	$\mid$

To jest ekstremalnie prosty blues. Nie ma nawet septym przy akordach. Nikt nie gra tak prostych bluesów, ale jest to świetny przykład żeby pokazać pewną rzecz: pokazany schemat zawiera wyłącznie akordy, które stanowią trzon harmonii bluesa.

Podany schemat jest tak naprawdę trzonem wszystkich bluesów jazzowych, takich jak Billie's Bounce, Route 66, Tenor Madness i wielu innych. Nawet bardziej skomplikowane bluesy, takie jak Blues For Alice, zostały wyprowadzone z tego schematu.

Weźmy teraz jedną z możliwych mutacji bluesa jazzowego.

$\mid$ F7		$\mid$ B$\flat$ 7	Bdim	$\mid$ F7		$\mid$ Cm7	F7	$\mid$
$\mid$ B$\flat$		$\mid$ Bdim		$\mid$ Am7		$\mid$ D7		$\mid$
$\mid$ Gm7		$\mid$ C7		$\mid$ F7	D7$\sharp$ 9	$\mid$ Gm7	C7	$\mid$

Jak to się stało, że blues ten przeszedł taką transformację? No cóż, z całą pewnością nie jest to dziełem przypadku. Jedną z podstawowych zmian jest rozwijanie prostej dominanty, (np. C7) w zestaw dwóch akordów (np. Gm7, C7). Taki dodatek nie zmienia harmonii zasadniczo, a jedynie ją koloryzuje. Poprzedzenie C7 przez Gm7 można uzasadnić w nastepujący sposób: C7 jest dominantą w tonacji F-dur^2.1 i rozwiązuje się na akord F. Jest to typowe przejście V-I (czyt. pięć-jeden), czyli rozwiązanie dominanty na tonikę. Takie rozwiązanie można uzupełnić o subdominantę drugiego stopnia, tworząc II-V-I (czyt. dwa-pięć-jeden). W tonacji F-dur subdominantą drugiego stopnia jest akord Gm. W jazzie akordy gra się (prawie) zawsze z septymami, więc używamy akordu Gm7.