Grając sekwencje następujących po sobie akordów powinniśmy starać się łączyć je w taki sposób, żeby minimalizować ruch głosów. Z grubsza oznacza to tyle, że jeżeli mamy dwa akordy, jeden po drugim, to powinniśmy użyć chwytów możliwie podobnych i możliwie blisko siebie. Dotyczy to wszystkich kolejnych akordów w utworze. Zastosowanie tej zasady do wszystkich nastepstw jest niemożliwe, więc trzeba od czasu do czasu skakać ręką po gryfie. Jednak starajmy się robić tego jak najmniej.
Wnikając głębiej w temat musimy poruszyć kwestię głosów. Każdy dźwięk w granym akordzie jest niczym jeden głos w chórze. Kiedy gramy kolejne akordy, możemy myśleć o nich jak o kolejnych akordach śpiewanych przez chór. Można wziąć jakiś prosty schemat harmoniczny (może być nieśmiertelny blues), ułożyć sobie akordy i prześledzić najpierw drogę górnego głosu. Następnie prześledzić drugi głos. Potem trzeci. Na końcu dolny. Dobrym ćwiczeniem jest śpiewanie (mruczenie, gwizdanie, cokolwiek) takiego śledzonego głosu. W ten sposób poznajemy wnętrze tego, co gramy. Akord przestaje być niepodzielnym tajemniczym tworem, zaczynamy słyszeć, w jaki sposób składa się z pojedynczych dźwięków.
Łączenie najbliższą drogą polega na tym, aby ruch tych głosów był jak najmniejszy.