Dwa-pięć-jeden jest bodaj najczęstszym następstwem akordów spotykanym w standardach jazzowych. Upraszczając sprawę, można powiedzieć, że jest to jazzowa wersja Kadencji Wielkiej Doskonałej, w której subdominanta została zastąpiona subdominantą drugiego stopnia.
Umiejętność improwizowania po pochodach II-V-I we wszystkich tonacjach jest bardzo cenną umiejętnością, i powinna być elementem warsztatu każdego improwizatora.
Przykładowym pochodem II-V-I jest Dm7 G7 Cmaj7. Wersja w tonacji
c-moll wygląda tak: Dm7
5 G7 Cm7.